Anna Maria Tardiolo  – Sicilya’da, Palermo ve çevresinde, arife yemeği ve Noel yemeği sona erdiğinde, birbirlerinin evlerini ziyarete giden arkadaşlar ve akrabalar, genellikle Buccellati ya da ne istenirse paylaşmak için getirirlerdi. Lehçede, cucciddata. Aynı günlerde, kuzeyde masanın kralı Panettone ve Pandoro’yza, Palermo’da bunlar buccellati veya buccellato’dur. Aynı tatlıdır, ancak birincisi tek porsiyon dolgulu bisküvi olarak sunulur, ikincisi benzersiz bir donut şekline sahiptir. Ancak farkı yaratan, hazırlanma anlarıdır. Birkaç yıl öncesine kadar Buccellati’ninki, aile ve en yakın arkadaşlarla paylaşılması gereken bir gelenekti. Evrensel bir tarif olmasına rağmen, her aile, ister hamur işi hamurunda ister malzemelerin bir araya getirilme yönteminde olsun, bazı gizli malzemeler ekledi. Bunun koruyucuları hala büyüklerimiz…

Böylece, Noel’den birkaç gün önce, ailenin kadın üyeleri ve en yaşlısından en küçüğüne en yakın arkadaşlar bir araya geldiler. Her birinin kendi görevi vardı. Buna rağmen zahmetli bir işti. Dolgu malzemeleri,  kuru badem veya incir, kakao, kuru üzüm, ceviz, şekerlenmiş meyve, kahve ve şekerden oluşuyor Bu nedenle, her aşaması ailenin bir üyesine emanet edildi: içlerinde en uzman olanları badem veya incir pişirme işini üstlendi. Daha az uzman olanlar badem soyma, montaj ve süsleme sorumluluğunu aldı. Tezgahların etrafında toplanan kadınlar, bisküvilerin tatlı aroması evin her köşesine yayılırken, çocukluklarının, ailelerinin, önceki yıllarda buccellati yapımında görev almış kişilerin hikayelerini anlatmaya başladılar. Kahkahalar, mutluluklar, kutlama anı bu ‘ayine’ katılanların zihinlerini adeta işgal etmişti. Çocuklara, oynamaları ve iyi hissetmeleri  için küçük bir hamur işi verildi. Ama ne kadar uğraşılırsa çalışılsın, annelerin, ninelerin, teyzelerin başka bir şeye niyetlerini fark eden minikler, masanın etrafında koşuşturup badem, birkaç parça balkabağı ya da kakao yemeye çalışıyorlardı. Buccellati’yi uzun süre saklamak mümkün olduğu için, her aile bir sonraki yıl sadece daha fazla üretme fırsatına sahip olacaklarının farkında olarak kilolarca pişirdi.

Sihirli bir andı. Süslemeler, ışıklar ve pazarlardan önce bile buccellatiler hazırlanırken Noel havası solunmaya başlıyordu. Bisküviler piştikten sonra üzerine pudra şekeri serperek ya da Sicilya dilinde ‘diavulicchi” adı verilen bir avuç renkli şeker kamışı ile süsleniyordu. Bu çok renkli şekerlerin kullanılması tesadüf değildir. Alegorik olarak, bu tatlı dekoratif unsurlar, Palermo’daki Palazzo della Zisa’da fresklenen mitolojik figürleri hatırlatıyor. Efsaneye göre, bu binada altın sikkelerle büyük bir hazine çevriliydi ve gözetiminde tanımlanamayan sayıda küçük şeytan vardı. Kolektif hayal gücü, şekerlerin çok renkli serpintilerinin bu gizemli koruyuculara benzetiyor. Ancak düşününce, ‘diavulicchi’ler, bisküvi kırıldığında ortaya çıkan, bir ailenin hafızalarında ve içindekilerin sırlarında saklanan, gerçek bile olsa ortaya çıkan gizli bir hazinenin koruyucularıdır. Her zaman diavulicchi’den korunur…